~Rozdz 33.

 ~ .... czy ty mnie naprawdę kochasz? -wydukała jąkając się po czym z lekko zaróżowionymi 
      policzkami spuściła głowę w dół. Podszedłem do niej wolnym, lecz jednocześnie pewnym
      i stanowczym krokiem łapiąc delikatnie jej podbródek skierowawszy go po chwili ku górze. 
      Ująłem twarz dziewczyny w swoje dłonie "wymuszając" za razem by patrzyła tylko 
      i wyłącznie w moje oczy, a nie błądziła wzrokiem gdzieś po ziemi z wielkim zaciekawieniem
      wpatrując się w swoje buty.
  - Kocham Cię. Jesteś dla mnie najważniejszą osobą w życiu i mam nadzieję, to się nigdy nie
      zmieni. Jestem w tym momencie zły.. a wiesz na kogo? Na siebie ..za to, że nie dałem Ci
      wcześniej aż tak bardzo odczuć jakim niesamowitym i ogromnym uczuciem Cię darzę -
      mówiłem zatracony w czekoladowych tęczówkach szatynki. 
   - Nie chcę Cię stracić - odparła ocierając opuszkami palców łzę, która beztrosko śmiała 
      spłynąć po jej delikatnym , bladoróżowym policzku.
   - To ja nie chcę stracić Ciebie - nic więcej nie zdołałem powiedzieć. Po prostu wbiłem się w  
      czerwone od szminki usta dziewczyny całując powoli, lecz jednocześnie zachłannie i czule.
      Przygryzłem wargę brązowookiej sprawiając jej tym samym przyjemność. Po chwili się 
      ode mnie  "odkleiła" , gdy obydwoje zorientowaliśmy się, że wkoło otoczyła nas cała masa
      reporterów. Przypomniała mi się rozmowa Paula z Niall'em. Był już wystarczająco 
      wkurzony o minione plotki i zgraję zdjęć w czasopismach z ubiegłych tygodni. 
   - Chodźmy stąd proszę - z amoku wyrwał mnie głos Emily. Pokiwałem twierdząco głową i
      chwyciłem jej lewą dłoń. Wolną ręką próbowałem przepchnąć się przez "tłumy" ciągle 
      zbierających się tam ludzi i robiących co chwilę pieprzone "obrazki", które zapewne 
      na drugi dzień miały wylądować w jakiś cholernych gazetach. Nie powiem - miałem dość 
      i zaczęło mnie to wytrącać z równowagi , zresztą chyba nie tylko mnie .... Dostrzegłem 
      zmęczenie i rezygnację na twarzy mojej towarzyszki. Nie było to jednak zmęczenie 
      spowodowane wysiłkami fizycznymi ... Dobijały ją te ciągłe piski, wrzaski i to, że nigdzie
      nie mogliśmy wyjść razem i by nie obiło się bez jakichkolwiek zamieszań, zdjęć, mediów.
      Zastanawiałem się ile zdoła jeszcze wytrzymać, miałem nadzieję że to nie zniszczy 
      naszego związku, którego zaledwie kilka godzin wstecz uratowaliśmy od kryzysu. 
      Natrętni ludzie nie dawali nam wciąż spokoju. Doprowadzili do takiego stopnia, że w 
      pewnym momencie musieliśmy ratować się ucieczką i nieunikniony był bieg. 
   - Co to było! - wysapała brunetka opierając się plecami o ścianę jakiegoś dużego budynku.
      Zlekceważyłem wypowiedziane przez nią zdanie z zamiarem dokładnego rozejrzenia się
      gdzie się w ogóle znajdowaliśmy. Wyglądało mi to na coś w rodzaju "ślepego zaułka" 
      Opustoszała kamienica, w okół mnóstwo innych w połowie rozwalonych "domków". 
      W pobliżu ani żywej duszy, jednym słowem zawiewało trupem.
    - Dobra nie wiem gdzie jesteśmy ,ale proponowałabym teraz udać się w inne miejsce. 
       Nie podoba mi się tu - powiedziałem obracając się w stronę dziewczyny  na co ta tylko się
       zaśmiała i skrzyżowała ręce. Uniosłem jedną brew z "wielkim znakiem zapytania" na
       twarzy.
    - Czyżby mój Bad Boy miał cykora? - zapytała. Prychnąłem jedynie kręcąc przecząco głową.
       Po chwili doszedł nas huk .. wybijanej szyby? Serce podeszło mi do gardła..Mogliśmy od
       razu stąd odejść. Zauważyłem, że Em też się nieźle wystraszyła więc nie czekając 
       dłużej ująłem jej dłoń i skierowałem się .... No właśnie-gdzie?  Nie orientowałem się w 
       tamtejszych terenach.  
    - Wiesz, lepiej ty prowadź - uśmiechnąłem się nerwowo do brunetki na co ta jedynie 
       pokiwała twierdząco głową.
       *Oczami Harr'ego*
   - Louis idioto! Nie grzeb w jej rzeczach! 
   - Przecież prosili, żeby ich też spakować.. ej patrz! Jak wyglądam? - zrobiłem facepalm'a 
     na widok Tomlinson'a paradującego po pokoju w staniku Emily założonego na koszulkę.
     Z każdym dniem ten człowiek załamywał mnie jeszcze bardziej. Sarkastycznie się 
     zaśmiałem i wyrwałem mu własność dziewczyny dokładnie ją po chwili analizując. No nie
     powiem - bieliznę miała całkiem niezłą. Włożyłem odzież do walizki zapinając ją 
     następnie do końca i rzucając mordercze spojrzenie Marchewie. 
   - Okej! No to wszyscy spakowani! - zaczął pocierać dłonią o dłoń.
   - O której mamy samolot? - zapytał kończąc a ja w tym czasie wyrwałem się z amoku 
     potrząsając lekko głową. 
   - Równo 15.40 - poinformowałem go składając laptopa i chowając do torby. 
   - Stary nie żeby coś, ale jest 13. Trzeba zadzwonić do naszej parki.
    - A tak , racja. Ty to zrobisz czy ja mam?
    - Z przyjemnością wykonam jeden telefon - uśmiechnął się szyderczo na co zdałem sobie
       sprawę, że coś kombinował. Usiadłem na skraju łóżka rozmyślając nad dalszą przyszłością
       między innymi nad związkami które powstały w naszym zespole. Każdy praktycznie 
       miał już wybrankę swego życia : Liam - Danielle, Louis- Elkę, Zayn- Emily, Niall- Jess
       a ja? Ja miałem Taylor choć od pewnego czasu nie byłem z nią szczęśliwy. Zastanawiałem 
       się czy tego nie zakończyć. "Jednak piosenkarki i modelki nie są dla mnie, muszę
       znaleźć w końcu normalną dziewczynę którą zdołam pokochać" - przeszło mi przez
       myśl. Będąc w totalnym zamyśleniu dobiegł mnie głos Pasiastego wchodzącego do
       drugiego pomieszczenia i zamykającego po chwili drzwi. Usłyszałem tylko "Komornik!"
       i głośny wybuch śmiechu. Oho, pewnie zaczął rozmowę z Malikiem.  
       *Oczami Em - 15.20*
   - Zayn! Szybciej spóźnimy się! - krzyczałam roztargniona i pod determinowana 
       zachowaniem mojego chłopaka i jego przyjaciół. Zostało dwadzieścia minut do startu 
       naszego samolotu a oni cały czas się wygłupiali. Wbiegłam pośpiesznie na lotnisko 
       ciągnąc za rękę Harr'ego by wykupić zarezerwowane już wcześniej przez niego nasze
       bilety. Co chwilę spoglądałam na zegarek denerwując się jeszcze bardziej. Trasa, którą
       teraz mieliśmy pokonać w biegu nie należała do najkrótszych tym bardziej, że w tym
       dniu było tam wyjątkowo dużo ludzi i przedostanie się dalej należało do nie lada wyzwań.
   - Cztery bilety na rezerwację Styles - powiedziałam w ojczystym języku do miłej z pozoru
       kobiety z uśmiechem na twarzy, zajmującej się sprzedawaniem biletów i informowaniem
       pasażerów o godzinie lotów etc. 
    - Żartuje sobie pani ze mnie? - uniosła jedną brew a uśmiech, który towarzyszył jej do tej
       pory znikł zostawiając po sobie ślad ułożonych w grymasie ust. Obejrzałam się za siebie.
       No tak brawo loczku , znów się gdzieś zawieruszył. Cholera jasna.. Gdzie jest reszta!
       Nerwowo rozglądałam się po wszystkich stronach wypatrując trójki przystojnych debili.
       Albo nie mogą poradzić sobie z bagażami ... co byłoby idioctwem albo zatrzymały ich
       fanki. Powiedziałam cicho do siebie. Podniosłam wzrok na kobietę patrzącą na mnie w 
       tamtej chwili jak na jakąś psychopatkę.
    - Więc jak z tymi biletami? Mamy rezerwację na 15.40 Londyn - odparłam zrezygnowana. 
    - OCHRONA! - krzyknęła krótko po czym po moich bokach kilka sekund później pojawili 
       się całkiem dobrze zbudowani dwaj mężczyźni ubrani w czarne stroje.  
    - O co chodzi? - usłyszałam dobrze znajomy zachrypnięty głos, do którego dołączyli i  
       jego dwaj kumple. Odetchnęłam z ulgą. Wszystkie spojrzenia były skierowane na nasze
       osoby. Popatrzyłam na Stylesa rzucając mu karcące spojrzenie po czym znów odezwałam
       się do niskiej kobiety.
    - Naprawdę nam się śpieszy - mówiłam już po angielsku. Ta jedynie zamrugała oczami po 
       czym odesłała dwóch napakowanych facetów. Wypuściłam z płuc powietrze...
    - Oto pana bilety, miłego loku - zwróciła się z jakże uprzejmością do Harr'ego mającego
       w tamtym momencie niezły ubaw. Zapłaciliśmy po czym udaliśmy się do odprawy...
    - Co się stało, że takie zamieszanie się zrobiło ? - zapytał.
    - No kurde serio? Mówiłam Ci, żebyś przyszedł po te bilety ze mną. Nie chcieli mi 
       uwierzyć  .... - rzekłam prychając a następnie wtulając się w ramię Zayn'a. Usłyszałam
       jedynie śmiechy całej trójki. Faktycznie zabawne.... 
       Mieliśmy właśnie oddawać nasze bagaże i przechodzić przez "pikającą bramkę" kiedy 
       usłyszałam dźwięk swojego telefonu sugerujący, że dostałam sms. Numer nieznany...
       Otworzyłam wiadomość:

       "........
      ______________________________________________________________
       TA DAM ! No i mamy 33. : )) Przepraszam, że czekaliście aż tyle. Kiedy 
      zobaczyłam datę dodania poprzedniego posta- przeraziłam się! Ale Was
      zaniedbałam. ;cc Proszę nie miejcie mi tego za złe, ostatnio mam coraz 
      mniej czasu. Mam nadzieję, że nie zapomnieliście o tym blogu i pod tym
      rozdz. też będzie dużo komentarzy i waszych zdań na ten tem. Ostatnio
      wydaję mi się, że coraz mniej osób to czyta . ;/ Jak tak dalej pójdzie to
      zawieszę tego bloga i niebawem pojawi się epilog. KOMENTUJCIE! <3
      ++ jeśli macie jakieś sugestie czy propozycje do tego opowiadania,to
      piszcie. postaram się sprostać waszym oczekiwaniom : )