~Rozdz 31.

 ~ ..do pokoju jak gdyby nigdy nic wparowali chłopaki. Podniosłam się z łóżka na którym
     kilka sekund temu siedziałam i oparłam obie ręce na biodrach bacznie przyglądając się
     tym przygłupom. 
  - Boże Em! - krzyknął Harry po chwili do mnie podbiegając i okręcając wokół własnej osi. 
     Zaśmiałam się po czym lekko uderzyłam go w ramię. 
  - Ej Styles! Teraz moja kolej - zbulwersował się Louis z urażoną miną. Przewróciłam jedynie 
     oczami i minutę później wylądowałam w jego ramionach. Zachowywali się tak, jakby
     nie widzieli mnie z co najmniej miesiąc. Chłopak postawił mnie na ziemię, dopiero wtedy
     gdy zareagował Zayn głośno pokaszlując.
  - Czyli ,że Zemily wróciła? - odezwał się znów Pasiasty zaczynając skakać jak dziecko, które 
     właśnie otrzymało cukierka. "Zmień dilera stary" przeszło mi jedynie przez myśl.
  - Zemi...co? - oprzytomniałam i zadałam pytanie. Nie wiedziałam o co im chodziło..w  
     momencie, kiedy z moich ust wydobyły się te słowa ci spojrzeli na siebie robiąc zarazem 
     Facepalm'a. Obróciłam głowę w kierunku Malika na co ten tylko wzruszył ramionami po 
     chwili obejmując mnie od tyłu i przyciągając mocno do swojego ciała. 
  - Dobra widzę że nie jarzycie - zaczął Harry z lekkim oburzeniem w głosie co nie powiem, było
     trochę zabawne.
  - Zemily .. czyli połączenie Emily i Zayna. Z kim ja żyję.. - dokończył krzyżując ręce na klatce
     piersiowej wywołując u mnie niepohamowany napad śmiechu zaraz potem dołączył też
     i Mulat.
  - Dobra gołąbeczki co dziś oglądamy? - pomachał mi ręką przed twarzą Lou. Wymieniłam 
     jedynie spojrzenia z ciemnowłosym.
  - Nie chcę być niemiły ale my już mamy plany - zabrał głos z lekką determinacją.
  - Uu, będzie ostro!  - dodał swoje "trzy grosze" wysoki brunet z kręconymi włosami.
  - Wynocha. Co ja gadam , chłopaki wypierdalać - zaśmiał się Zayn wyganiając
     "niedorozwojów" z pomieszczenia. Zrobiło mi się ich szkoda już mogliby zostać, ale cóż ..
      jak pan Malik sobie coś postanowi to trudno go namówić by zmienił zdanie. Chwilę
      później straciłam tą dwójkę "debili" z pola widzenia, gdyż niesforny "Bad Boy" zamknął
      drzwi.
  - To na czym my skończyliśmy? - odezwał się stawiając kroki w kierunku mojej osoby z 
     uwodzicielskim uśmiechem.
  - Na wybieraniu filmu kochanie - machnęłam mu płytami przed nosem w wyniku czego 
     usłyszałam ciche westchnięcie. 
    *Oczami Niall'a* 
     Minęło kilka dni odkąd chłopaki byli w Polsce. Nie powiem - trochę mi ich brakowało . 
     Doskwierała mi nuda, nie miałem z kim zamienić słowa tym bardziej że Jessicy nie 
     wypuścili jeszcze ze szpitala i musiała tam zostać jeszcze z jakiś dobry tydzień. Ta  
     sytuacja zaczęła mnie dobijać. Atmosfera w naszym mieszkaniu nie była najlepsza. Z 
     Liam'em od pewnego czasu w ogóle nie można się dogadać, co jest dziwne bo przecież
     byliśmy przyjaciółmi i zawsze zwierzaliśmy się sobie z własnych problemów a teraz?
     Teraz albo wisi non stop na telefonie wysyłając do kogoś SMS lub zamyka się w pokoju 
      i nie wychodzi z niego pół dnia. Może problemy z Danielle? Zastanawiało mnie jedynie 
      to dlaczego w takim bądź razie nic nie powiedział...
      Wstałem z kanapy na której spędziłem z dobre dwie godziny i skierowałem się w stronę
      kuchni z zamiarem zrobienia sobie czegoś do jedzenia. Zgłodniałem, z resztą zacznijmy 
      od tego "kiedy ja w końcu nie byłem głodny?" No właśnie.. Zegarek wskazywał godzinę 
      20. Temperatura za oknem powoli zaczynała spadać, można było już dostrzec blado 
      różowe niebo na horyzoncie. Uwielbiałem to.. 
      Wyciągnąłem z lodówki ser oraz resztę składników do przygotowania tostów. 
      Pięć minut później były już gotowe więc zadowolony z pełnym talerzem jedzenia opuściłem
      pomieszczenie. Miałem zamiar znów zasiąść przed telewizorem, ale kolejny raz usłyszałem
      głośny huk wywołany trzaśnięciem drzwiami. A czyimi? No właśnie - Liama .. Zaczynało
      mnie to irytować. Odstawiłem posiłek na szklany stolik po czym "wybrałem się z wizytą"
      do pana Payne'a. Delikatnie zapukałem a kiedy nie otrzymałem żadnej odpowiedzi bez
      pytania wszedłem do środka.
   - Nie wiesz, że nie należy wchodzić gdy druga osoba sobie tego nie życzy? - zapytał szorstko
      na co zmarszczyłem brwi. 
   - Stary co cię ugryzło? - przez jakąś chwilę nie było żadnej reakcji. 
   - Dlaczego tłumisz to i zmagasz się z tym sam? Wygadaj się to pomaga.. - oznajmiłem łagodnie
      siadając obok niego na skraju łóżka gładząc zarazem w ramię.
   - Danielle - odparł bez większego zainteresowania. "Aha, tak jak myślałem" podpowiedział
      mi cichy głosik.
   - Pokłóciliśmy się - dodał po chwili.
   - Wszystko się ułoży w każdym związku bywają sprzeczki - próbowałem go uspokoić. 
   - Ona twierdzi że poświęcam jej zdecydowanie za mało czasu i że liczy się 
      tylko zespół..-kontynuował. 
   - Nie potrafi zrozumieć że śpiew to moja pasja, ale i również praca - westchnął.
   - Cóż Danielle jest tancerką więc też ma swoje obowiązki związane właśnie
      z tym zawodem. Nie powinna obwiniać tylko i wyłącznie ciebie za to, że rzadko 
      się spotykacie. Jeśli cię naprawdę kocha to powinna to uszanować i czekać aż
      nadarzy się okazja byście mogli się widzieć. Jeśli już będzie to cieszcie się tą chwilą 
      wykorzystując ją jak najlepiej a nie spędzając na kłótni .. za kilka miesięcy trasa .. 
   - Dzięki Niall - przerwał mi właśnie wtedy gdy miałem dojść do sedna i mocno się do mnie 
      przytulił. Odetchnąłem z ulgą .. Miałem nadzieję, że jego nastawienie się zmieni i nie będzie
      odgrywał się na mojej osobie z powodu swoich negatywnych nastrojów. 
   - Nie ma za co pamiętaj że zawsze możesz na mnie liczyć. Mieszkam ... 
      Dwa pokoje dalej - zaśmiałem się stojąc już w drzwiach na co ten zrobił to samo.Po chwili
      wyszedłem. Dokończyłem swoją kolację, która na zimno smakowała rzecz jasna gorzej , 
      wziąłem relaksujący prysznic i położyłem się do łóżka. Wysłałem wiadomość do Jess w 
      której poinformowałem ją, że przyjadę jak tylko się obudzę. Kilka minut później 
      odpłynąłem do Krainy Morfeusza. 
      *Następny dzień*
      Obudziły mnie jasne promienie przedzierające się przez zasłony. Przetarłem oczy i 
      wyjrzałem przez okno . Zapowiadał się naprawdę gorący dzień, co w tym miesiącu było
      wręcz rzadkością. Podszedłem do szafy po czym wyjąłem z niej białą koszulkę, szare 
      rurki z luźnym kroczem oraz nowe Nike w kolorze tym samym co T-Shirt. Przeczesałem
      włosy pozostawiając je w typowym jak dla mnie nieładzie i zszedłem na dół gdzie 
      zobaczyłem ... uśmiechniętego Liam'a robiącego naleśniki?
   - Coś w dobrym humorku dzisiaj jesteś - odparłem uśmiechając się przyglądając 
      jednocześnie jego ruchom. 
   - Miałeś rację, że będzie okej. Nie spałem pół nocy, wszystko sobie wyjaśniliśmy.
      Doszedłem do wniosku, że ta dziewczyna to anioł z którym chcę spędzić
      resztę życia - powiedział wyszczerzając zęby.  
   - W takim razie szczęścia itd,a czy za tą "przepowiednię" dostanę naleśnika?
   - Horan, Horan kiedy ty w końcu zaczniesz sam przygotowywać śniadania,hm? -uniósł
      jedną brew na co wybuchłem sarkastycznym śmiechem. Po chwili wskazał ręką bym
      usiadł do stołu, więc zadowolony z siebie wykonałem to.
      *Dwadzieścia minut później* 
      Po zjedzonym i sytym posiłku zabrałem kluczyki i ruszyłem autem w stronę szpitala. 
      Obiecałem Jess że do niej przyjadę. Zresztą nie musiałem obiecywać, gdyż bywałem u 
      niej codziennie. Tamtego dnia miałem jednak dla niej niespodziankę. Pomysł na nią 
      wpadł mi do głowy kilkanaście godzin wstecz. Rozmyślając tak zorientowałem się, że
      byłem już pod budynkiem. Zaparkowałem Range Rover'a i pewnym krokiem wybrałem
      się do wejścia głównego. Pielęgniarki i lekarze przywitali mnie serdecznymi uśmiechami,
      co bywało już rutyną. Zdążyłem się nawet za kumplować z paroma osobami z personelu.
      Naprawdę mili ludzie. Nie przeciągając dłużej poszedłem prosto do sali 102. Otworzyłem
      drzwi i znów ujrzałem ten niesamowity widok. Promienna twarz, długie blond włosy ..
      to powód dla którego warto było żyć. Co ta dziewczyna ze mną wyprawiała? Przy niej 
      czułem motylki w brzuchu co dla niektórych może wydawać się non sensem.
    - Witaj kochanie - przywitałem się całując ją w głowę. Ta spojrzała na mnie 
       swoimi błękitnymi tęczówkami dając po chwili buziaka w usta.
    - No! Tego mi brakowało od wczoraj - oznajmiłem usadowiwszy się obok niej na łóżku.
    - Z Liam'em dalej ....
    - Poczekaj najpierw ja - bezczelnie jej przerwałem, ale się na szczęście nie obraziła.
    - Mam dla ciebie niespodziankę ... 
  ______________________________________________________________
     Oł gashh! Te rozdziały coraz dłuższe wychodzą ; // Ten skróciłam jak się 
    dało i pominęłam kilka info. ale o tym to już w następnym. Nareszcie 
    przerwa od szkoły *,* Soo..nn postaram się dodać w sobotę bądź w 
    niedzielę. Od razu was informuję że w przyszłym tygodniu nic nie dodam,
    bo jadę na wymianę z Niemcami XD haah,będzie się działo ;3 
    W skrócie : dziękuję za tyle wyświetleń i tak ogromną liczbę czytelników
    i komentarzy! :o jesteście wspaniali .. kckckckckc ! ;d 
    CZYTASZ=KOMENTUJESZ.