~Rozdz 25.

 ~...jak ktoś ściska moją dłoń. No nie "ktoś" tylko Jess bo to właśnie jej rękę trzymałem. 
    Podniosłem głowę i skierowałem wzrok w jej stronę. Miała delikatnie otwarte oczy. Nie
    wierzyłem, byłem tak bardzo szczęśliwy! Czekałem na to od tych kilku pieprzonych dni,
    które wydawały się być wiecznością. A teraz? Teraz mój strach przeminął. Miałem nadzieję
    że wszystko już będzie dobrze.
  -Kochanie?! Proszę nie zasypiaj idę po lekarza-oznajmiłem gładząc ją po głowie. Ta tylko
    nią pokiwała, choć zauważyłem że była jakaś .. nieobecna? 
    Wybiegłem szybko z pomieszczenia z zamiarem znalezienia mężczyzny zajmującym się 
    "przypadkiem" blondyny. Ruszyłem w kierunku....no właśnie w jakim? Przecież nie 
     miałem najmniejszego pojęcia gdzie w tamtym momencie znajdował się ten facet. 
     Bez namysłu zatrzymałem pierwszą lepszą pielęgniarkę i zacząłem ciągnąć ją do sali w 
     której leżała Jessica.
   -Przepraszam bardzo, co pan robi? -zapytała oburzona kobieta zatrzymując się. Fakt,że z 
     tego "pośpiechu" nic jej nie powiedziałem. Zrobiło mi się głupio..
   -Emm...proszę mi wybaczyć-zacząłem zdenerwowany.
   -Trochę mnie ponosi, moja dziewczyna właśnie wybudziła się ze śpiączki-dodałem biorąc
     przy tym głęboki wdech. Ta się tylko uśmiechnęła kiwając następnie głową. Miała może z
     25 lat i nie powiem-całkiem niezłe kształty. "Horan ty debilu-ogarnij się!" Wymazałem 
     szybko z głowy te myśli. Taki moment i tu ... brak słów. 
   -Ah tak, pan Niall. Proszę do niej wrócić zaraz przyjdę z lekarzem-powiedziała puszczając
     do mnie oczko. Poczułem, że moje poliki oblały rumieńce. Odpowiedziałem jedynie 
      wymuszonym uśmiechem po czym tak jak poprosiła wybrałem się do pomieszczenia gdzie
      leżała blondyna.
      Wszedłem do środka i ujrzałem ją jak próbowała ułożyć się w pozycji siedzącej i oprzeć
      o poduszkę. Teraz musiałem uważać na to co mówię, na razie nie mogła się dowiedzieć
      o sprawie z Emily-to za szybko. Niech najpierw dojdzie do siebie, jej stan się poprawi 
      dopiero wtedy ją o tym poinformuję. Podszedłem do łóżka i złapałem ją delikatnie za 
      rękę. Ta na mnie jedynie spojrzała nie odzywając się. Chciałem zacząć mówić, ale 
      kiedy otworzyłem już usta z zamiarem wydobycia z siebie jakichkolwiek słów w sali
      pojawił się lekarz. No tak "Mistrz nieodpowiednich momentów" Przeszło mi przez myśl.
    -Witam! Jak miło że pani znów jest z nami-przywitał się i zachichotał. Odsunąłem się 
      nie miałem zamiaru przeszkadzać. Obserwowałem więc co robił mężczyzna. Czułem 
      jednak na sobie wzrok tej całej pielęgniarki i przyznam że powoli zaczynało mnie to 
      delikatnie mówiąc-wkurwiać.
     -Więc tak. Po pierwsze to jestem trochę zszokowany, że śpiączka minęła tak szybko.
       Zazwyczaj pacjenci wybudzają się z niej w okresie od 2 do 4 tygodni od czasu kiedy 
       ona nastąpiła. A tu proszę-zaczął swój monolog obracając się również w moją stronę.
     -Miejmy nadzieję że nie wynikną później jakieś "skutki uboczne" bo tego byśmy 
       nie chcieli. Oczywiście będziemy robić wszystko by one nie nastąpiły,ale musicie 
       liczyć się z tym że chwilami mogą pojawiać się omdlenia, krótkie zaniki pamięci..-wciąż
       kontynuował. Dziewczyna co prawda rozmawiała z nami normalnie, ale dziwnie 
       reagowała na to,że mężczyzna zwracał się też do mnie. Nie wiedziałem co jest, w końcu
       wszystko było dobrze. 
    -Na razie jednak nie zapeszajmy. W każdym bądź razie i tak przytrzymamy tu panią z
       jakieś półtora tygodnia max dwa-dodał kończąc swoją długą wypowiedź. Pokiwałem 
       jedynie głową. Następnie lekarz się pożegnał zapowiedziawszy wcześniej że przyjdzie
       później i wraz z kobietą opuścił pomieszczenie. Ulżyło mi, miałem się już odezwać do tej
       baby i jej nawtykać. Patrzyła się na mnie z takim wzrokiem jakby mnie miała zaraz 
       rozebrać. Zajebiście....
       Wciągnąłem głęboko powietrze i usadowiłem się na krawędzi szpitalnego łóżka ponownie
        łapiąc Jessicę za nadgarstek.
     -Stęskniłem się za tobą wiesz?-zapytałem co było zupełnie bezsensu bo pewnie zdawała 
       sobie z tego sprawę. Cóż moja głupota czasem przekracza wszelkie granice.... 
       Tak to jest jak się mieszka pod jednym dachem z czwórką debili. 
       Dziewczyna nic nie odpowiedziała tylko przypatrywała mi się z uwagą jakby widziała 
       mnie pierwszy raz w życiu. Nastała krępująca cisza. Miałem plan jak temu zapobiec. 
       Zbliżyłem swoją głowę do niej z zamiarem muśnięcia jej miękkich, słodkich warg..ta 
       jednak delikatnie mnie od siebie odepchnęła z oburzonym wyrazem twarzy.
     -O co chodzi?-uniosłem jedną brew. Nie powiem byłem nieco zdezorientowany.
     -Co ty człowieku robisz? 
     -No..chciałem cię pocałować?-wciąż się dziwiłem. Przecież to lubiła, nigdy nie 
       protestowała..
     -Sorry,ale nie pogięło mnie jeszcze by całować się z obcymi-rzekła a mnie wmurowało. Jak
       to z OBCYMI? Przecież my, my byliśmy razem. Sądziłem że się ze mną droczy..
     -W ogóle dlaczego ty tutaj jesteś i nazwałeś mnie "kochanie"? No i puść tą rękę-niemalże
       krzyknęła wyrywając swoją dłoń. Przeraziłem się. Nie mogła żartować miała poważną
       minę..
     -Nie wiesz kim jestem?Nie pamiętasz?-zapytałem z nadzieją. Czyżby był to ten cały 
       zanik pamięci o którym mówił lekarz? Ile to by miało trwać? Jedna wielka masakra..
     -Przykro mi,ale nie..-beznamiętnie oznajmiła. Spuściłem głowę na dół.  Poczułem się
       okropnie. Szczerze? To trochę zabolało jak mówiła że mnie nie zna z taką 
       bezinteresownością. Moje powieki stały się mokre..po poliku spłynęło kilka łez kiedy 
       dziewczyna nagle zaczęła się śmiać. Spojrzałem na nią ocierając krople..Zaskoczyła mnie.
     -Żartowałam głuptasie-nieźle się bawiła. Zajebiście ja tu popadałem w "rozpacz" a ta 
       miała niezły ubaw. Jakim cudem do cholery naszła ją ochota to żartów? W takim 
        momencie? Trochę się wkurzyłem.
     -No już się nie obrażaj-ciągnęła nadal widząc jak zareagowałem. Zrobiłem FOCHA i złożyłem
       ręce na klatce piersiowej. To było dziwne, ale nie mogłem się długo na nią gniewać ten 
       jej urok i mina "zbitego szczeniaczka" doprowadzały każdego do szaleństwa.
     -Ja tutaj myślałem że ty na serio z tym....no wiesz?!-rzekłem z lekkim bulwersem w głosie.
     -Oj no dobrze-przepraszam-powiedziała łapiąc mnie za rękę. Odwróciłem się i na nią 
       spojrzałem. 
     -Okej, ale jak wrócisz już do domu to kara cię nie ominie-puściłem w jej stronę oczko na 
       co ta zrobiła "facepalm'a".
     -Ty zboczeńcu-rzuciłem tylko śmiejąc się.
     -I kto tutaj ma takie myśli,co?-zareagowała tak samo jak ja. Po chwili rozpłynęliśmy się 
        w namiętnym pocałunku. 
     -Stęskniłem się.
     -Wiem kochanie..
   _______________________________________________________________
       Z góry przepraszam że rozdział taki krótki i jest tylko "Oczami Niall'a" 
     po prostu chciałam to wszystko jakoś opisać itd. więc nie miejcie mi  
     tego za złe. W ogóle to nie wiem czy jest sens pisać dalej. Pod ostatnim 
     pojawiło się jedynie 21 komentarzy co jest do was nie podobne! jest tu
     prawie 200 obserwatorów a tyle kom? Namyślcie się ,bo jeśli nikt nie bd
     chciał tego już czytać to dam w następnym Epilog :3 decyzja należy do Was.
     CZYTASZ=KOMENTUJESZ.