~Rozdz 24.

 ~-..daję ci wolną rękę. Możesz do niej wrócić-oznajmiłam drżącym głosem. Nie chciałam 
      tego. Podjęcie tej decyzji zajęło mi sporo czasu i kosztowało wiele łez. Po długich 
      przemyśleniach zdałam sobie jednak sprawę, że na dłuższą metę tak być nie może! Jeżeli
      mieliśmy się ciągle kłócić z przyczyn Edwards, która za wszelką cenę próbowała nas 
      rozdzielić- to to, nie miałoby sensu. Nie byłam osobą bez serca, podłą, chamską żmiją i nie
      zamierzałam pozbawiać go ojcostwa. Tej radości... Kochałam go,  ale nie chciałam by 
      wypominał mi później, że ciągle był przeze mnie odciągany od własnego dziecka. Nie, 
      naprawdę nie wyobrażałam sobie takiej sytuacji. 
      W środku się we mnie gotowało-próbowałam nie dać po sobie tego poznać, być silną 
       dziewczyną..jednak na marne, bo policzku spłynęło mi kilka łez. 
     -O czym ty mówisz?! Błagam cię nie mów że wierzysz w te pieprzone plotki!?-zaczął 
       podnosząc się z krzesełka. 
     -Ale wszyscy .....
     -Nie! Co wszyscy?! Wolisz słuchać innych ?! Nie chcesz wiedzieć co JA mam ci do 
       powiedzenia?!-niemalże krzyczał, a ja czułam że moje powieki stają się coraz bardziej 
       wilgotne. Pierwszy raz zobaczyłam go  tak..wkurzonego.
      -Proszę uspokój się-powiedziałam prawie szeptem, głos mi się załamywał.  
      -Emily ja cię kocham, rozumiesz?! -miałam wrażenie, że chce coś rozwalić. Błąkał się po 
        pomieszczeniu bez celowo z zaciśniętymi pięściami ,drżały mu ręce.
      -Nie utrudniaj..muszę to przemyśleć-oznajmiłam, nie było mi łatwo,ale musiałam..
      -Nie będę ojcem,to nie moje dziecko!-wywrzeszczał łapiąc się po chwili rękami za tył 
        głowy. Przestraszyłam się. Po chwili do sali wszedł tata. Spojrzał na mnie a następnie 
        skierował swój wzrok na Mulata.
      - Zayn przepraszam, ja..ja nie mogę. Proszę wyjdź- wahałam się. Moje ciało przeszyły 
         nieprzyjemne dreszcze. 
      -Chcesz to tak wszystko zakończyć? Teraz?-ciągnął już bardziej spokojnym tonem.
      -Potrzebuję czasu.
      -Dobrze, ale pamiętaj że zawsze pozostaniesz tutaj-oznajmił i wskazał ręką w miejsce gdzie
        znajduje się serce. 
      -Będę czekał-to były ostatnie słowa, które wypowiedział i wyszedł zatrzaskując za sobą
        drzwi. Nie wytrzymałam -rozpłakałam się. 
      -Córeczko, wszystko się ułoży- usłyszałam głos taty. No tak zapomniałam że od jakiejś 
        chwili przypatrywał się temu zdarzeniu. Ukucnął przy moim łóżku i delikatnie gładził
        po ręce. Przynajmniej na niego mogłam liczyć. 
        Nie wiem ile czasu spędziliśmy w tej pozycji, niedługo potem wstał i rozprostował kości
       -Nie idź zostań. Błagam, nie wytrzymam tu sama. Nikogo nie mam oprócz ciebie-zaczęłam.
        Zresztą była to prawda. Na matkę nie miałam co liczyć. Pewnie jest teraz dumna,od
        początku go nie lubiła.
       -Oczywiście-odpowiedział i znów się koło mnie przysiadł. 
        *Oczami Zayn'a*
        No kurwa to nie może się tak skończyć, nie może! W głowie krążyła mi masa myśli i 
        pytań : Dlaczego?Wychodząc ze szpitala odczułem ból. Ukłucie w sercu.
        Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem a teraz? Teraz  jakaś cząstka mnie wymarła.
        Poczułem się samotny. Straciłem najważniejszą osobę w moim życiu, nie wiedziałem 
        co mam ze sobą zrobić. 
        Wyszedłem przez główne drzwi. Chciało mi się płakać. Moje powieki stały się ciężkie i
        z każdą sekundą robiły się coraz bardziej mokre. Nogi miałem jak z waty, odmawiały 
        posłuszeństwa. Kierował mną emocje, których jeszcze nigdy nie miałem okazji "poznać".
        Byłem jednocześnie załamany, ale też i zły. Wściekły. A na kogo? Otóż to, że sam na 
        siebie. Mogłem inaczej to poprowadzić. Być łagodniejszym. Idiota .. Wyskoczyłem 
        na nią z krzykiem jakby było jej mało tego wszystkiego. Stanąłem przed budynkiem i 
        jeszcze raz na niego spojrzałem. Odwróciłem się i zobaczyłem chłopaków, którzy właśnie
        do mnie biegli. Pewnie rozdawali autografy bo za nimi ciągnęła się masa dziewczyn. 
        Pokręciłem przecząco głową i pewnym ruchem ruszyłem przed siebie. Sam nie 
         wiedziałem dokąd. Po prostu musiałem uciec od tego miejsca. 
         Po chwili poczułem szarpnięcie za ramię. 
       -Czego?!-nie potrzebnie wybuchłem. Drżał mi głos, miałem zaszklone oczy. Przede mną 
         stał uśmiechnięty Styles, ale kiedy zobaczył moją minę jego momentalnie pobladła.
       -Stary tylko nie tutaj-usłyszałem jedynie po czym pociągnął mnie w stronę postoju 
         taksówek. Fakt, nie mogłem załamać się na środku ulicy. Wokół była masa reporterów
         którzy co chwilę robili te pieprzone zdjęcia. Jakby sfotografowali mnie w takim stanie
         Paul byłby zajebiście wkurzony. Za niedługo przecież trasa, przed nami masa wywiadów
         -a tu jeszcze taka akcja. Za dobrze by nie było.
         Niedługo później wszyscy siedzieliśmy już w samochodzie. Tomlinson wpakował nasze
         walizki do bagażnika, następnie ruszyliśmy. 
         Siedziałem nieobecny, nie słyszałem nawet jak Harry rozmawiał z kierowcą gdzie ten ma
         nas zawieźć więc po chwili, obserwując to co rozciągało się za szybą auta -zapytałem:
        -Dokąd my w ogóle jedziemy? 
        -Do hotelu, wszystko przemyślimy ... zresztą nie chcesz chyba spać na ławce w parku-
         odezwał się Tommo po czym zaczął się śmiać. Rzuciłem mu mroźne spojrzenie..widząc
         jak lokers zaraz walnął go z łokcia w brzuch.
         *Oczami Niall'a*
         Nie mogłem usiedzieć dłużej w domu. Wziąłem więc to co najpotrzebniejsze i ruszyłem 
         samochodem w stronę szpitala. Liama jak zwykle nie było. Od pewnego czasu rzadko
         bywa w domu. Jak już jest to mało co się odzywa. Zazwyczaj siedzi beznamiętnie przed
         telewizorem lub leży na łóżku w swoim pokoju czytając książkę. Nie wiem co ostatnio
         się z nim dzieje. Musiałem z nim pogadać.. 
         *Piętnaście minut później*
         Byłem na miejscu.Zaparkowałem auto na tyłach budynku po czym założyłem na nos
          ciemne okulary i kaptur na głowę. Chciałem uniknąć spotkania z fanami. Kocham ich
          i jestem im wszystkim wdzięczny za to wsparcie. Bez nich nie osiągnęlibyśmy tej  
          sławy tak wielkiego sukcesu. W tamtym momencie jednak nie miałem na to ochoty, 
          musieli mnie zrozumieć. 
          Wszedłem do środka i od razu skierowałem się w stronę sali, w której znajdowała się 
          Jessica. Co prawda lekarz oznajmił, że jej stan się poprawia i z każdym dniem jest 
          coraz lepiej , ale wciąż się bałem. No bo skoro było lepiej to dlaczego się jeszcze nie 
          wybudziła i nadal jest w tej cholernej śpiączce?! Jakaś paranoja.
          Otworzyłem drzwi i zobaczyłem wysokiego mężczyznę z lekkim zarostem i włosami 
           w nieładzie. Miał ubrany "ten słynny szpitalny fartuch"
         -Pan Niall? Dzień dobry-uśmiechnął się przyjaźnie "doktor" gdy ściągnąłem 
           PRZEBRANIE.
         -Witam. I jak?-zapytałem.
         -Nic szczególnego. Jej stan się poprawia to możemy zapewnić panu w stu procentach.
          Siniaki powoli znikają, rany się goją. Ale nie wiemy dokładnie kiedy się wybudzi-jego
          mina zrzedła zresztą tak jak moja. Tak bardzo chciałem móc się wreszcie do niej 
          przytulić. Pośmiać się z nią. Poczuć smak jej przesłodkich ust .... 
          Miałem dość, jeszcze ta sytuacja z Em. To dodatkowo wprawiało mnie w zły nastrój.
          Też się o nią bałem. Była mi jak siostra, jak najlepsza przyjaciółka a ja się dowiaduję
          że chciała się zabić. "Później zadzwonię do Malika" przeszło mi przez myśl. Na pewno
          był już w Polsce. 
          Kiedy lekarz opuścił pomieszczenie usiadłem na krzesełku stojącym obok łóżka. 
          Złapałem dłoń dziewczyny i zacząłem mówić. Pomimo tego że była w śpiączce,to
          postanowiłem spróbować. Słyszałem nie raz,że takie osoby odbierają dźwięki 
          dochodzące z otoczenia. 
         -Kochanie. Tak bardzo tęsknię. Nie mogę już wytrzymać. Wszystko się komplikuje, tak 
           być nie powinno. Tyle problemów, sprawa z Em. Już sam zaczynam myśleć, że to
           my -ta cała banda debili sprowadzamy te cholerne nieszczęścia-spuściłem głowę. Ale 
           zaraz poczułem......
    ______________________________________________________________
           Siemaa : * I jak? Mi się nawet podoba. xd Ale opinię zostawię Wam .
        Wiem, że większość nie spodziewała się takiego obrotu sytuacji ,ale teraz
        mam taką wenę i tyle pomysłów! :o że sama się sobie dziwię xd.
        jak sądzicie:
        -'co poczuł Horan?'
        -czy Malik i Em znów będą razem? 
        ostatnio pojawiło się tak mało kom: c jest mi przykro bo jest tu was aż
        tyle, a komentarzy tylko 23 ;__; pewnie wam się rozdział nie podobał : ))
        mam nadzieję że pod tym będzie więęcej! :3 nwm kiedy dam nn, możliwe
        że jutro bądź we wtorek (nic nie obiecuję).
        aa no i KONKURS ! to co mam robić czy nie? 
        CZYTASZ=KOMENTUJESZ ! :)