~Rozdz 23.

 ~ W środku zastałem lekarza wymieniającymi zdania z jakąś kobietą i mężczyzną. Nie 
      rozumiałem o czym rozmawiali, nie znałem polskiego. Za nimi leżała Em. Dostrzegłem ją
      kątem oka, gdyż była zasłaniania przez najprawdopodobniej -tatę. Starałem się zamknąć
      za sobą drzwi jak najciszej, by nie narobić zbędnego zamieszania choć to się zupełnie nie
      udało. W moim kierunku po chwili odwrócili się wszyscy przypatrując się mi z uwagą. 
      Zmieszałem się-krępująca sytuacja. Stać mnie było tylko na skromne "Dzień Dobry". 
      Ludzie znajdujący się w tym pomieszczeniu miny mieli takie, jakby chcieli mnie zaraz 
      zabić. W szczególności ta kobieta. Niska w średnim wieku o długich włosach okalających
      jej twarz. Była podobna do Emily "Pewnie matka" -przeszło mi przez myśl. Już w tamtej
      chwili wiedziałem, że łatwo z nią nie będzie. 
      Lekarz opuścił salę, w której teraz panowała niesamowicie napięta atmosfera. Starałem się
      nie zwracać uwagi na negatywnie nastawioną do mnie osobę. Wymieniłem tylko spojrzenia
      z wysokim mężczyzną o przyjaznym wyrazie twarzy.
      Podszedłem do szpitalnego łóżka na którym znajdowała się urocza brunetka. Miała otwarte
      oczy, choć widziałem że nie ma zamiaru ze mną rozmawiać. Usiadłem na plastikowym 
      krzesełku obok. Dziewczyna po chwili dała znak rodzicom, by opuścili pomieszczenie i 
      zostawili nas samych. Nie protestowali chociaż lekki opór stawiała mamusia. Dopiero po 
      namowach męża -wyszła. Spojrzałem znów na Em po czym mój wzrok następnie skierował 
      się na jej zabandażowane oba nadgarstki..
      *Oczami Emily-po wybudzeniu*
      To wszystko zdarzyło się tak szybko, tak nagle. Nie myślałam trzeźwo popełniając to 
      głupstwo. Tak-głupstwo .Bo dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę, że to co zrobiłam
      było niemądre. Żałowałam. W tamtym momencie jednak kierowały mną emocje, ta 
      bezsilność w stosunku do całej tej sytuacji. Uważałam wówczas, że będzie to najlepsze
      rozwiązanie. Nie chciałam obudzić się kolejnego dnia spędzonego na dalszych kłótniach
      z bliskimi i kochanymi mi osobami. Nie miałam na to najzwyczajniej sił. Te kłopoty. 
      Ciągłe nieustające problemy- tego było za wiele, już mnie to wykańczało. W dodatku
      jeszcze ta "pieprzona ciąża". Miałam dość no i stało się-wyciągnęłam tą cholerną żyletkę.
      Pech chciał, że znalazła mnie moja rodzicielka. Gdyby nie ona -nie byłoby mnie tu teraz.
      Z jednej strony to właśnie takiego obrotu akcji się spodziewałam, chciałam by tak się 
      stało. A teraz? Teraz cieszę się, że mnie uratowali. Wykrwawiłabym się i jeb- Emily
      by już nie było. Czy bolało? Bolało i to piekielnie. Te męki odczuwałam przez chwilę, 
      później nie pamiętam co się działo.
      Po jakimś czasie obudziłam się w niewygodnym , nieswoim łóżku i pomieszczeniu gdzie 
      ściany miały nie przyjemne barwy. W powietrzu unosił się dziwny "odór". Spojrzałam na
      swoje ręce i baczniej przyjrzałam się temu, co znajdowało się wokół mnie i dopiero zdałam
      sobie sprawę że znajdowałam się w szpitalu. Było mi słabo i kręciło mi się w głowie 
      ale dało się to znieść w porównaniu do bólu obu nadgarstków. Zajmowali się mną lekarze,
      pielęgniarki, które co chwile "mnie odwiedzały" pytając jednocześnie czy nie jest gorzej
      niż dotychczas i faszerując jakimiś tabletkami. Fakt, że po nich było mi trochę lepiej..
      Chciałam trochę prywatności , pobyć samej z własnymi myślami -wszystko jakoś
      unormować. 
      Oczywiście nie mogłam, gdyż po jakiejś godzinie wbiegli roztrzęsieni rodzice. No tak
      MAMA. Wciąż pamiętałam o co się z nią pokłóciłam i jakie ostre, nieprzyjemne zdania 
      ze sobą wymieniłyśmy. Tego jej nie zapomnę... 
      Co do Zayn'a to sama jeszcze nie wiedziałam co mam o tym myśleć. Zapewnienia Horana
      że to plotka jakoś mnie nie usatysfakcjonowały. Musiałam z nim porozmawiać osobiście,
      ale nie w tamtym momencie...nie byłam gotowa by się z nim jeszcze widzieć.
      *Kilka godzin później(również wizyta Malika)*
       Było trochę lepiej, chociaż nadal odczuwałam ten dyskomfort i delikatny lecz nieustający
       ból. Nie mogłam leżeć bezczynnie w miejscu, wiedząc że na głowie mam masę innych 
       spraw. Między innymi "nową pracę i szkołę". Wojowałam o wypis, jednakże na marne.
       Lekarz stanowczo odmawiał i dołował mnie jeszcze bardziej twierdząc, że miałam tam
       zostać jeszcze z jakiś tydzień.  
       Rękami ruszać mi zabroniono (no tak, zajebiście) więc pozostało mi jedynie gapienie się
       w biały sufit będący nade mną. Sensacja... Moi opiekunowie nie dawali mi spokoju, nie
       obchodziło ich to, że jestem zmęczona. Siedzieli koło mnie majacząc jaka to jestem 
       nieodpowiedzialna i lekkomyślna. I mówiła to kobieta, która rozkazywała mi jak
       mam żyć.
    -Wypuścimy ją za siedem dni. W tym czasie będzie ją odwiedzał psycholog-odezwał się
       facet w szpitalnym "fartuchu". Zagotowało się we mnie. Nie byłam chora psychicznie,
       to była chwila słabości -bezsilność. Miałam ochotę zabrać głos i wymienić z nim kilka
       nieprzyjemnych zdań ale sobie odpuściłam. 
    -Oczywiście. Dziękujemy-powiedziała matka i sztucznie się do niego uśmiechnęła, po czym 
       lekarz opuścił salę. Tata był niedostępny, mało mówił. Co mu się stało ? Czyżby aż tak
       bardzo przejął się tym wszystkim? A może wydarzyło się coś o czym ja nie wiedziałam?
       Po chwili do pomieszczenia  wszedł....Zayn? 
       Zdziwiłam się. Dojrzałam go jedynie kątem oka, gdyż widok przysłaniał mi mąż mojej 
       wspaniałej rodzicielki. Nie chciałam by tu teraz był, by widział mnie w takim stanie. 
       Przywitał się z "osobami" i usiadł na plastikowym krzesełku obok. Dałam znak moim 
       opiekunom żeby wyszli. 
     -Dlaczego?-zapytał z troską w głosie, zobaczywszy moje "ręce" owinięte w grubą warstwę
       bandażu. Chciałam je natychmiast zakryć lecz nie miałam takiej możliwości i okazało 
       się to trudniejsze niż mi się wydawało. Uniosłam je lekko i zabolało -syknęłam cicho. 
       Nie mogłam mu spojrzeć w twarz ,wstydziłam się tego co zrobiłam. Powinien chociaż 
       zrozumieć to, że nie mam tak stalowych nerwów i za dużo jak na moją osobę w ostatnim
       czasie się wydarzyło. 
       Delikatnie dotknął kosmyka moich włosów lekko go po chwili odgarniając. 
     -Dlaczego?-zapytał powtórnie nie widząc z mojej strony żadnej reakcji. Zostając w takiej
        samej pozie czyli z odwróconą głową w stronę okna zaczęłam:
     -Nie mogę. Mam dość tyle się dzieje. Pomiędzy nami też nie jest za dobrze, nie wytrzymuje
       rozumiesz?? -łzy spłynęły mi po policzku.
     -Mi też jest ciężko ale nie próbuję się z tego powodu zabić! Mam dla kogo żyć tak jak
       i ty! Każdy problem da się rozwiązać-mówił podniesionym głosem. Spojrzałam na niego.
       Nie ujrzałam Zayn'a takiego jak dawniej. Uśmiechniętego, cieszącego się z życia Bad
       Boy'a, ale przybitego, wycieńczonego chłopaka próbującego uporać się z wszelkimi 
       trudami. 
     -Będzie dobrze-dodał po chwili ocierając kolejną łzy, których nie umiałam powstrzymać.
     -Nie nie będzie. Dobrze o tym wiesz..Mam już dość Perrie, która na każdym kroku
       wpierdala się nam w życie! Mam dość tego, że zamiast cieszyć się sobą to na okrągło 
       się przez nią kłócimy. To nie jest w porządku, to nie ma sensu-rzekłam .
     -Co masz na myśli?-uniósł brew zdezorientowany.
     -Niedługo zostaniesz ojcem..-zaczęłam, chciał mi przerwać ale nie dałam mu dojść do 
       słowa. 
     -Nie wyobrażam sobie sytuacji, gdzie mamy iść do kina- spędzić razem czas a ty odbierasz
       telefon od Edwards informującej cię że masz "widzenie" z synem bądź córką. Nie widzę
       jakoś tego, dlatego ..........
  _______________________________________________________________
       OO ale się rozpisałam *o* hehs, mam nadzieję że nudne nie jest?Co 
      myślicie? Dziękuję wam za te 38 komentarzy pod ostatnim postem, w 
      jeden dzień aż tyle? Jesteście wielcy : )) Oczywiście jestem Wam wdzięczna
      za tyle odwiedzin! Wielkimi krokami dobijamy do 7 tys. 
      Ostatnio pojawiła się mowa o konkursie.. 
      Więc chciałabym zrobić "mini" konkurs na bloga miesiąca. Polegałoby
      to na tym, żebyście podali swoje blogi (max. 10 nominacji) i sędziowie 
      (ja z koleżanką) ocenimy i wybierzemy 3 z nich, które przejdą do finału. 
      Blog który zwycięży bd miał prawo do "jednego życzenia" dot. oczywiście
      blogów , i bloggera : 33 pomyślcie nad tym i napiszcie co sądzicie :)
      CZYTASZ=KOMENTUJESZ ! :3
     Oczywiście nadal komentujcie! Chcę znać wasze opinie. Kolejny rozdział
       możliwe że pojawi się już jutro ! /natt:*