~Rozdz 27.

 ~ Przewróciłem jedynie oczami po czym twierdząco pokiwałem głową kierując się już w 
      stronę drzwi prowadzących do wyjścia. Złapałem za klamkę i jeszcze raz się odwróciłem 
      by spojrzeć na tego debila, leżącego w tamtym momencie na łóżku. Bawił się 
      telefonem, klikając co chwilę w klawiaturę. "Pewnie znów pisał z Elką" -przeszło mi przez
      myśl na co mimowolnie na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Przynajmniej oni
      byli ze sobą szczęśliwi. Wyszedłem z pomieszczenia zarówno jak i z hotelu zakładając przy
      tym kaptur na głowę i ciemne okulary. Przed budynkiem stała masa reporterów i 
      piszczących dziewczyn. Więc to ich krzyki słyszeliśmy.... Chciałem być niezauważony, co
      mogło wydawać się nieco dziwne. No bo kto w końcu spaceruje sobie po mieście o tak 
      późnej porze ubrany w dodatku na czarno? Postanowiłem to olać i szedłem krok w krok za
      jakimś wysokim facetem. Udało się nikt nie zwrócił na mnie uwagi.... Lecz w pewnym 
      momencie mężczyzna się odwrócił z miną typu "wtf, co ty człowieku 
      wyrabiasz?" Uniosłem tylko ręce w geście przeproszenia go za to i usunąłem mu się z 
      pola widzenia. Nie wiem skąd, ale dziwnym trafem napotkałem na swojej drodze taksówkę.
      Z jednej strony to dobrze, bo pewnie bym się gdzieś zgubił.. 
      Wsiadłem do niej i podałem kierowcy adres pod który ma mnie zawieźć. Miałem małe 
      problemy, by się z nim porozumieć ale jakoś dałem radę.
      *Piętnaście minut później*
      W końcu dotarliśmy na miejsce. W czasie jazdy mało co się odzywałem-praktycznie w  
      ogóle. Nie chciałem już mieszać mu w głowie tym bardziej, że ledwo co domyślał się
      o co mi chodzi. Nie miałem przy sobie polskich pieniędzy, nie było czasu na wymianę. 
      Zrobiło mi się głupio..pokazałem ciemnowłosemu funty lekko się rumieniąc, ale na 
      szczęście kiwnął głową że może być. Uśmiechnąłem się po czym udałem do wejścia 
      głównego szpitala. Mój zegarek wskazywał właśnie godzinę dwudziestą trzecią, bałem się 
      że mnie nie wpuszczą. W sumie to mogłem być pewien że tak będzie, dlatego postanowiłem
      "oczarować" trochę jakąś zgrabną pielęgniarkę. Wszedłem do środka i miałem po prostu
      farta bo ujrzałem młodą dziewczynę. Podszedłem do niej i chwilę zaczekałem ,gdyż 
      rozmawiała z jakimś starszym panem. Co jak co, ale chamem to ja nie jestem by
      wtrącić się w takim momencie. 
      Po kilku minutach wreszcie skończyła. Odchrząknąłem jedynie na co ta szybko 
      zareagowała. Odwróciła się do mnie pokazując zarazem swoje piękne, błękitne oczy. Mój
      wzrok padł nieco niżej..na jej "obfity biust".  Miała może z dwadzieścia lat.
      Pewnie odbywała jakieś praktyki czy coś. Ogarnąłem się i podniosłem głowę. 
    -O co chodzi?-odezwała się po chwili, ale nic nie zrozumiałem. Zacząłem więc rozmowę w
      w swoim języku.
    -Chciałbym odwiedzić przyjaciółkę-nie musiałem powtarzać kolejny raz, bo dziewczyna 
      doskonale wiedziała o co chodzi. "Przynajmniej ona umiała angielski"-przeszło mi 
      ironicznie przez myśl. 
    -Nie sądzi pan, że jest już TROCHĘ za późno na odwiedziny?-uniosła jedną brew.
    -To bardzo ważne-nie dawałem za wygraną. Musiałem porozmawiać z Emily i to 
      jeszcze dzisiaj.
    -Nie ma mowy...proszę przyjść jutro-wciąż była uparta. Postanowiłem "zadziałać". Wziąłem
      ją za rękę i pociągnąłem w głąb szpitalnego korytarza, gdzie nikogo nie było. Ściągnąłem
      okulary i kaptur po czym przeczesałem palcami włosy.
    -Ym, gdzieś cię już widziałam-przeciągnęła na co strzeliłem "face palm'a". Fakt, może źle 
       to rozegrałem. Myślałem że jak załatwię jej bilet na koncert, dam autograf to ulegnie? 
       Przecież ona nie była nawet naszą fanką. Zganiłem się w myślach ... Idiota.
    -Dobra nie ważne. W każdym bądź razie naprawdę muszę porozmawiać z pewną 
      dziewczyną która tu leży. Popełniła błąd , może tego żałować-powiedziałem błagalnie.
    -Równie dobrze możecie załatwić to jutro.
    -Nie! Nie jutro. Ona chce zerwać z ... z chłopakiem którego wiem, że kocha! 
    -Dobra. Pół godziny a później ma cię już tu nie być, jasne? -poddała się. Odetchnąłem z 
      ulgą kiwając głową.
    -No? Jak ona się nazywa?
    -Emily Roberts-podałem informacje po czym czekałem aż "pielęgniarka"skończy grzebać
      w teczce którą akurat trzymała w ręku. Po chwili zaczęła iść, zrobiłem to samo.
    -To tu, za trzydzieści minut wracam i ty się zmywasz-oznajmiła stanowczo i posłała mi
      złowrogie spojrzenie. No kurwa co ja jej takiego zrobiłem? Jako że nie miałem ochoty na
      kłótnie, tym bardziej z tak atrakcyjną dziewczyną zgodziłem się. 
      Otworzyłem delikatnie drzwi, by nie przestraszyć zbytnio brunetki. Zdziwiłem się,gdyż
      jeszcze nie spała. Na mój widok otworzyła ze zdumienia oczy.
    -Harry?! Co ty tutaj robisz?-niemalże krzyknęła. Zatkałem jej usta dłonią jednocześnie
      ją delikatnie przytulając. Nie protestowała, zawsze się tak witaliśmy.
    -Ciszej błagam. Ledwo co uprosiłem żeby mnie tu wpuścili-zacząłem zrezygnowany 
      wzruszając ramionami. Usiadłem na plastikowym krzesełku stojącym obok łóżka.
    -Muszę z tobą pogadać-ciągnąłem dalej. Pewnie domyśliła się o co chodzi, bo wbiła wzrok
      w róg łóżka jakby był bardzo interesujący. Wiedziałem że będzie ciężko. Wciągnąłem 
      głęboko powietrze i kontynuowałem. 
    -Chodzi o Zayn'a. Rozumiem, że nie chcesz o tym rozmawiać ale proszę-wysłuchaj mnie.
    -Ale....
    -Nie nie ma żadnego "ALE" . Kochasz go? -przerwałem jej. Po tych ostatnich słowach znów
      spojrzała na mnie. 
    -Tak...
    -No to dlaczego z nim zerwałaś?! On też cię kocha, nie widzi świata po za tobą.
    -Nie zerwałam z nim. Powiedziałam,że potrzebuję przerwy. Musimy od siebie
      trochę odpocząć-zaakcentowała ostatnie wyrazy. 
    -Chodzi o tą rzekomą ciążę Edwards?-zapytałem.
    -Sama nie wiem. Niby wierzę mu, że nie będzie ojcem ale ona ostatnio robi wszystko
      by nas skłócić. Wymyśla jakieś pieprzone, niestworzone historie....mam już 
      najzwyczajniej dość-rzekła a po jej policzku spłynęło kilka łez. Otarłem je szybko 
      opuszkami palców .
    -Posłuchaj. Perrie chce do niego wrócić, według niej ich związek był idealny pod każdym
      detalem sądziła że Zayn ma podobne zdanie,chociaż się myliła. Już wiele razy 
      powtarzał że chce to skończyć, ale nie umiał a może raczej nie wiedział jak się do tego
      zabrać. Ona jest wkurwiona że Malik ją zostawił i teraz to wam się wspaniale układa.
      Błagam nie przejmuj się tą suką i nie pozwól by rozwaliła to co zrodziło się między
      wami-wydukałem za jednym tchem. 
    -Ja już nie wytrzymuję psychicznie..-odpowiedziała załamującym się głosem
      spuszczając głowę.
    -Emily będzie dobrze! Zayn jest załamany, on wyszedł z hotelu i ...... 
    -Co? Gdzie wyszedł? -wtrąciła się .
    -Nie wiem dlatego się martwię. On odebrał to tak, jakbyś ty z nim zerwała załamał się
      i gdzieś polazł. Boję się ...żeby nie popełnił błędu takiego jak z przed dwóch lat...-kurwa,
      i po co ja o tym zacząłem? Zganiłem się w myślach.
    -Jakiego BŁĘDU?Harry co jest?
    -On...Chciał się zabić-oznajmiłem .
    -Jak to kurwa chciał się zabić?! -krzyknęła. Natychmiast ją uciszyłem.
    -Tam leżą spodnie i bluza podaj mi te rzeczy-rozkazała na co spojrzałem na nią 
      zdezorientowany. 
      *Oczami Em*
    -No co się gapisz!? Daj te ciuchy-wydałam polecenie. Nie mogłam pozwolić, by Zayn, Zayn
      którego kocham popełnił samobójstwo. Od słów lokersa miałam niepokojące myśli. 
      Zawładnął mną strach. W mojej głowie krążyło tysiąc pytań , gdzie on może teraz być...
      Nie mogłam dopuścić, by z mojego powodu odebrał sobie życie. Wtedy sama umarłabym
      z tęsknoty. Może to co powiedział Styles było prawdą i niepotrzebnie biorę do siebie
      te wszystkie czyny Edwards? 
    -Co ty chcesz do cholery zrobić? 
    -Idę szukać chłopaka, który możliwe że popełni zaraz ogromny błąd-oznajmiłam i
      odłączyłam od siebie te wszystkie kolorowe kabelki. Harry stał oszołomiony, ale zaraz
      się ocknął i pomógł mi się ubrać. Odpowiedziałam mu dziękującym uśmiechem.
    -Dobra szybko. Zaraz przyjdzie ta pielęgniarka mamy pięć minut-rzekł i pociągnął mnie za
      rękę w stronę wyjścia ze szpitala. Na szczęście na swojej drodze nie spotkaliśmy nikogo
      kto by mógł nam przeszkodzić w planie. 
      Byliśmy na zewnątrz. Zaczerpnęłam świeżego powietrza. Tego brakowało mi od tych 
      kilku pieprzonych dni. Pożyczyłam komórkę lokersa po czym wykręciłam numer 
      Mulata. 
      Pierwszy sygnał, drugi......trzeci.... nic. Poczta.
    -Nie odbiera-martwiłam się jeszcze bardziej. Trzęsły mi się ręce. 
    -Gdzie my właściwie idziemy?-zapytał chłopak zatrzymując się.
    -Nie wiem. Pomyśl , gdzie mógł pójść. 
    -Czekaj .. koło naszego hotelu jest mały park. Może...
    -Dobra prowadź.
    -Tyle że nie wiem gdzie jest ten hotel.
    -Boże! Jak on się nazywa ? .....
     *Dziesięć minut później*
     Po długich zmaganiach dotarliśmy pod budynek w którym się zatrzymali. Gdy tylko 
     ujrzałam ławki i drzewka po drugiej stronie ulicy od razu zaczęłam biec w ich stronę. 
     To samo uczynił Harry. 
     Przemierzyliśmy już z połowę tego miejsca, kiedy nagle ........
  _______________________________________________________________
     Siemaaaano ! : * Boże przepraszam Was, tak mi głupio! Wiem,że ten 
    rozdział miał być już we wtorek, ale nie miałam czasu. Mam teraz tyle
    nauki że szok ;_; Cóż, postaram się jakoś to wszystko ogarnąć i dodawać
    nn regularnie (w te dni, które ustaliłam: wtorek,piątek możliwe że sobota)
    W każdym bądź razie JAK WAM SIĘ PODOBA? : )) przepraszam za 
    skończenie w takim momencie,ale no nie mogłam się powstrzymać !: d
     CZYTASZ=KOMENTUJESZ !
    Dziękuję za tyle wejść! Jesteście wielcy!  : **/natt.